Ik heb een prachtig gesprek met een coach. We kennen elkaar al jaren en onze samenwerking wordt steeds een intenser.
Ik zie haar en ik begrijp haar zo goed.
Ze heeft verdriet.
Ze vertelt over haar wensen en verlangens.
En hoe deze op afstand blijven.
Ik wil haar in m’n armen nemen en haar over haar haren strijken.
Het is goed, het komt goed, jij bent goed.
Ik wil haar knuffelen en vasthouden en al mijn liefde geven.
Ik wil haar vertellen dat ik haar zie.
Ik wil haar vertellen dat ik haar begrijp.
En ik wil haar vertellen, op de manier dat ze het echt weet en zal horen: het wordt beter.
Echt.
Ik denk dat ik dit wil doen voor haar.
Maar ik ben het zelf.
Ik wil mezelf in m’n armen nemen en mezelf over m’n haren strijken.
Het is goed, het komt goed, jij bent goed.
Ik sta voor de groep en ik zie ze worstelen.
En vragen stellen om te begrijpen op hoofd niveau. En zelfs in de vragen in de oude valkuilen blijven vallen.
En de entertainer in mij staat op. Letterlijk en figuurlijk. Mijn handgebaren worden groter en intenser.
‘Nee, natuurlijk gaan we in die ene hoek waar geen enkel aanknopingspunt door de client is gevonden hard verder graven. Want HET MOET HIER LIGGEN. Terwijl achter jullie de ontelbare aanwijzingen elkaar aanstoten en lachen en fluisteren. ‘We zijn gewoon hier, maar ze kijken gewoon niet’.
Ik voer de show op voor hen. En ook voor mij. Voor de Divera van jaren geleden. Die liefde en erkenning zocht op de plaatsen waar het NIET te vinden was. En ik bleef in dezelfde hoeken kijken, verder graven, dieper graven, want hier MOET HET LIGGEN.
En achter me lagen alle aanwijzingen naar me te roepen en zwaaien, HIEROOOOOO!!.
Eigenlijk niet achter me.
Of buiten mezelf.
Mijn hele lijf, hart en ziel schreeuwde ‘je gaat de verkeerde kant op’.
Maar wist ik veel.
De richtingaanwijzers waren levensgroot.
Maar ik herkende ze niet.
Het waren geen pijlen op de grond.
Het waren geen meningen van anderen.
Het waren geen richtingaanwijzers die verstopt en begroeid waren.
Het was mijn eigen gevoel.
Elke angst was een teken, niet deze kant op.
Elke frustratie was een teken, hier ligt het niet.
Elke boosheid was een teken, ‘keren alstublieft’.
En hoe minder ik luisterde, hoe luider de signalen.
CRAP!
Daar kwamen die gierende huilbuien vandaan.
Dat verstikkende verdriet.
‘Je hoeft niet te luisteren hoor, wij worden gewoon luider. En harder. En intenser. No problem. We gaan net zolang door totdat je luistert’.
Ik zie het en ik herken het bij iedereen die ik mag ontmoeten.
In meer of mindere mate.
Vroeger voelde ik de behoefde om vanuit mijn onbedwingbare reddershart in te grijpen.
Te redden.
Te troosten.
Uit te leggen.
Op te lossen.
En hoe harder ik werkte om een ander z’n verdriet of frustratie weg te nemen.
Hoe gefrustreerder het werd.
De ander.
Ik.
Getver.
En nu..
Ik voel de eerste rimpeling in m’n energie en ik denk ’stop’.
Dit is dus blijkbaar niet mijn richting.
Ik voel de lichte trilling van ongerustheid en ik denk ‘interessant’.
En ik voel mezelf weer de juiste kant op.
En de effecten zijn weergaloos mooi.
Ik laat het los en ik heel.
Mezelf.
En de ander.
Het pad was lang en ik heb geploeterd, mijn god wat heb ik geploeterd.
Spijt heb ik niet, maar wel een verlangen dat groter is dan ooit.
Om te delen wat er in mij leeft.
De lessen door te geven die ik heb geleerd.
The. Hard. Way.
Het is voor iedereen weggelegd om schitterend te leven.
Het enige wat nodig is, is een besluit:
Het kan beter, ik wil het beter.
Ik kan je de weg niet wijzen.
Ik kan het mos niet van jouw richtingsaanwijzers schrobben.
Ik kan je niet vertellen hoe het moet.
Luister naar mijn verhaal als je voelt dat je wilt luisteren.
Voel wat je mag voelen.
En je hart en ziel doen de rest.
Let’s go!
Liefs, Divera
p.s. de zomervakantie staat voor de deur! Oh en we verheugen ons al maanden op onze vakantie. Straks lekker drie weken op het Spaanse strand, het grote niks. Nou ja, niks.. Ik ben nooit het type geweest om helemaal niks te doen, qua werk dan. Mijn man ook niet. Maar toch is het zo anders. In de avond met een zwoel briesje, laptop op schoot en voetjes in het zwembad een beetje hier kijken, een beetje daar klikken. Af en toe een livestream. Niks moet en alles kan.
Ik heb iets heel gaafs voor jou: het Zomerpakket 2019! Met daarin drie masterclasses over mindset, kernkwadranten en social media & de coachdroom content matrix. Nieuwsgierig? Klik hier!
